Młoda duchem, młoda ciałem i tylko rocznikowo mało pasuje

Niby kobiety o wiek się nie pyta

niby zawsze młoda jest kobita

niby starość nigdy kobity nie dopada

niby zawsze z iskrą patrzy na sąsiada

niby

a ja

mówię, ile lat mam

jeśli kogoś przeraża, to trudno

jednak ze mną nie jest nudno

kto pozna o roczniku zapomina

choć rocznik jak w przypadku wina

szlachetny jest i balsamiczny
jak cud miód dziewczyna

ot taki wierszyk na okoliczność przed chwilą się stworzył.

Hm, czasem mnie zastanawia, skąd się biorą takie poglądy? Kobiety nie wypada pytać o wiek? A kogo wypada w takim razie? Mężczyzn? A dlaczego? To może nikogo nie pytać, tylko dyskretnie wgapiać się w dowód lub pesel i liczyć w głowie lub na kalkulatorze ile kto ma lat.

Takie ustalone zasady nie zawsze są mądre, prawda?

:D :D jestem pewna, że teraz przytaknęli mi sami panowie, bo panie powiedziały: nie pyta się bo tak.

No tak, argument powalający, nic dodać, nic ująć.

Ja czekałam na swoją 40, do 40 lat, moje życie nie było udane, chociaż... jestem za nie wdzięczna, ponieważ jestem tym, kim dziś jestem. 

A mogło mnie nie być

Albo wcale, albo już

Lecz jestem i wiecie co? Czekałam, żeby 1 lutego powiedzieć sobie - teraz będzie życie dobre. Nie nudne, nie smutne, nie spokojne (nie, nie to nie błędy ortograficzne), ale ok mogę napisać tak nie: nudne, nie: smutne, nie: spokojne, ale moje. Moje i mojego syna, który zaczyna swoje życie prawie dorosłe. Ale bez poczucia ciągłego niebezpieczeństwa, bez bezradności, bez osaczania. 

Czuję się silniejsza, walcząca już z powodzeniem i wiarą w powodzenie. 

Wychodzę z kłopotów, czasem samodzielnie, czasem z pomocą 

Mam wspierających ludzi, tych nieżyczliwych błogosławię i niech się do mnie nie zbliżają, bo charakter mimo złagodzenia, nadal pozostaje mocny. Nie mam zamiaru go zmieniać bardziej. Życie nauczyło mnie instynktu samozachowawczego. 

Wciąż pozostaję spontaniczna i w złości i w gniewie i radości.

Na przekór niesprawiedliwości 

nie chowam się, gdy coś się dzieje. Z przydomkiem Warrior i lokalna patriotka, bo zakochana w miejscu zamieszkania. 

Nie milcząca, ale i nie krzycząca. 

Ani ideał, ani zły przykład. 

Taka po prostu - ja.