Przyjaźń czy kochanie?

Właściwie wszystko jedno
To na kruchych murach stoi i to
A może to ja taka wybrana jestem?
Nie wiem. Nie do mnie może to pytanie
Słów dużo słyszę
dobrych i złych
i tak się zastanawiam, czy dobre są zakryte kłamstwem?
Czy kłamstwo wstydliwie zakrywa, to co dobre?
Ktoś, kto mówi, że mnie kocha
wystarczy iskra, aby usłyszeć słowa pełne krwawej ironii
albo usłyszeć ciszę wrzeszczącą do uszu
Ktoś, kto wydaje się siedzieć po cichu
dostarcza maleńką kroplę nadziei, że tym razem nie zamieni się w rwący krzyk
Nie chcę świata, niech świat mnie zostawi
topi się we własnych narzekaniach, wykazuje odwagę w marzeniach i boi się ich realizacji
A ja pójdę własną drogą
do świata się uśmiechnę, wypiję z nim filiżankę kawy, może nawet kufel piwa, ale potem
pomacham
i się pożegnam
wbrew temu, wbrew wszystkim
znajdę siłę w sobie
i nie upadnę. Nie tym razem

A reszta, niech sama decyduje, czy skakać z krawędzi głową w dół? Czy wzlecieć w przestworza wolnym wiarą?